Frank Boeijen en de tijdloze atmosfeer

Ludo Diels
6 februari 2018

Als Frank Boeijen op 3 februari in Cuijk aan het eind komt van zijn eerste optreden van de nieuwe theatertournee, heeft hij een enorme afstand overbrugd. Ze zijn er allemaal: de oude bekenden, publiekslievelingen, de verborgen parels en de nieuwe oogst. Met zijn nieuwe album Palermo weet Boeijen op zijn donkerst een licht te werpen op de onherroepelijke halteplaatsen van het leven. Een artistiek hoogtepunt in zijn reeds decennia overspannende carrière. Ingebed binnen het rijke repertoire van Frank Boeijen stralen de nummers van Palermo in hun live-uitvoering als sterren Achter De Wolken. Dit is een van de beste Boeijen-tours van de laatste jaren.

In deze show gaat de zanger op zoek naar de verloren tijd, naar antwoorden in de ogen van geliefden en kruist hij de degens met de vergankelijkheid en de spelingen van het lot. Frank Boeijen neemt zijn inmiddels achtentwintig albums tellende oeuvre daarbij als vertrekpunt, maar put ook rijkelijk uit zijn goed ontvangen nieuweling Palermo. Het wordt een muzikale zoektocht die uitmondt in een ode aan de tijdloze sentimenten. Frank Boeijen haalt alles uit de kast om helemaal aan het eind tot die ene poëtische waarheid te komen: Niets is Volmaakt.

Al bij de showopener Op Zoek naar de Verloren Tijd is de uitverkochte zaal bij de les. Drummer Mark Stoop legt een spannend fundament onder nummers waardoor het de hele avond stuwt, stormt en stroomt. En ook de rest van de band bestaand uit Boeijens rechterhand Ton Snijders op toetsen, Charles Nagtzaam op bas en Peter van Benthem op gitaar en banjo staat als een huis. Hij diept nummers op uit de jaren tachtig en negentig zoals Het Antwoord uit 1983 en weet Het Lied Van De Doofheid afkomstig van zijn enigszins ondergewaardeerde meesterwerk As uit 1996 soepel in de actualiteit te werpen als hij wijst op naderend onheil voor het volk in een explosie van stilte. Tijd voor luim is er ook. Bij Welkom In Utopia lachen zaal en zanger als hij zingt: “Maar mijn hart klopt, zestig jaar.” Dertig jaarringen zijn er sinds dat gelijknamige album bijgekomen. Lachen blijkt proefondervindelijk toch het enige middel tegen de vergankelijkheid.

In het landschap van de setlist zijn een paar monumentale skylines te zien als houvast en richting. Nadruk ligt duidelijk op het contemplatieve deel van zijn discografie, waarmee niet gezegd is dat er geen pit zit in de muziek. Juist wel. Het is eerder een soort mysterieuze onrust die door de melodieën meandert. Er wordt veel gezegd met weinig woorden.

In zijn woorden tilt Boeijen de dingen uit hun terloopsheid. Ook het kleine wordt dan tijdloos. Er ontstaan nieuwe betekenisvolle ogenblikken. Dát is wat de muziek van Frank Boeijen vermag. Daarin schuilt zijn kaliber. Of vrij naar de woorden van dichter Remco Campert: hij zorgt er in zijn teksten voor dat de ontroering nooit ‘in klein geblaat verloren gaat.’

Muziek als een tijdloze atmosfeer. Als wijn die op dronk is. Muziek kortom voor volwassenen. Voor hen die weten dat er geen passende woorden zijn voor de diepste emoties en die daarom juist hun toevlucht nemen tot de pleisterplaats die muziek heet te zijn. Misschien hebben we in die show daar in Cuijk de verloren tijd wel teruggevonden. Delmore Schwartz, een van de dichthelden van Frank Boeijens held Bob Dylan zei het zo: Time is the school in which we learn. Time is the fire in which we burn. Ik geloof vurig dat het waar is.

Frank Boeijen is nog tot en met 26 mei op tournee in Nederland en België. Zie de speellijst.