Column door S.F. Nar d.d. vrijdag 14 februari 2020
Nergens Geweest
Vorige week kocht ik de nieuwste cd van Stef Bos met de titel ‘Tijd om te gaan leven.’ De cd bevat twaalf nummers, waarvan drie instrumentale van Steven Cornillie. Daarnaast helder en glaszuiver gezongen prachtige liedteksten van Stef Bos, begeleid door diverse begenadigde muzikanten. Eén lied in het bijzonder sprak mij zowel wat tekst als uitvoering betreft sterk aan: “Nergens geweest.” Ontroerde en overmande me tot tranens toe. Van dit lied de laatste strofe met refrein.
Moest altijd weer weg
Van het punt waar ik was
Zocht in de verte wat ik eigenlijk allang in mij had
Zuiderster, Noorderlicht
Ik heb zoveel gezien
Terwijl ik niet wist
Je bent nergens geweest
Als je niemand hebt gemist.
Stef Bos behoort samen met Boudewijn de Groot en vooral Frank Boeijen tot mijn geliefde zingende Nederlandstalige poëten, die soms de hulp inroepen van andere dichters zoals Lennaert Nijgh en Rense Sinkgraven. De Belgische, in barok taalgebruik hoog begenadigde, journalist Hugo Camps schreef in 2013 een schitterend essay over Frank Boeijen onder de kop: ‘Deemoed is zijn harde kern’ Een klein gedeelte uit zijn beschouwende prozatekst: “Het repertoire van Frank Boeijen heeft de draagkracht van een zielsverhuizing. Ritmische poëzie, ritmische stiltes ook. En na het slagveld een kleine triomfboog voor alle overlevenden.”
Vrijdag 7 februari 2020 was ik te gast in de Streekschouwburg van Cuijk, waar traditiegetrouw de tournee van Frank Boeijen van start ging. En hoe. Een stramstijf uitverkochte zaal genoot van nieuw werk, songs uit het verleden en uiteraard van enige evergreens, die de tand des poptijds glorieus hebben doorstaan. Zijn muzikale vrienden/ begeleiders Ton Snijders, Charles Nagtzaam, Mark Stoop en Peter van Benthem lieten zich door Frank weer inspireren tot een zeer geslaagd optreden. Wederom werd ik emotioneel gegrepen door het lied ‘Die zelfbedachte hemel’ met indringende muzikale begeleiding.
Boeijen (62 lentes jong, 27-11 jarig) heeft nogal altijd in heel Nederland en Vlaams sprekend België de nodige uitgesproken fans, vooral vrouwen. Zijn stem en uitstraling zijn een grandioze symbiose aangegaan sinds zijn debuut in 1977. Zeker deze reliëfrijke medemensen, maar ook mannen als S.F. Nar, laten zich in het bijzonder ontroeren door zijn rusteloze, tedere stem en waarlijk warme, weemoedige liedteksten over gepassioneerde liefde, waarbij verliefdheid, rouw, verdriet en verlangen vaak een dominante rol spelen. Even helemaal wegdromen naar met name een tijd van toen. Met een onweerstaanbaar verlangen naar nostalgische hartstocht in het leven. Een welhaast perfecte echo ook van verdriet en verlies.
Na afloop van dit concert toog menige fan nog naar het schouwcafé waar Frank zijn fans kwam opzoeken. Ook Peter van Benthem en Charles Nagtzaam lieten zich daar zien en omarmen. Zelfs Henk Wanders, ooit begenadigd drummer in de Frank Boeijen Groep, liet zijn gaaf gezicht bewonderen en trok vrouwen aan als ware hij Nijmeegse honing. Frank verdeelde zijn aandacht tussen zijn fans. De een was uit op een subtiele beroering van zijn lippen op haar wangen. Een ander, hoog nerveus, wilde altijd maar even op de foto met hem. Weer anderen wilden hem kort spreken en aarzelend aanraken. Allemaal fraaie Patricia’s en Christels, de meesten inmiddels reeds lang, al dan niet graag, getrouwd, stonden oog in oog met hun idool. Popheld van toen. Nog altijd heilige held van nu. Ik keek van een afstandje beschouwend toe en zag dat het goed was. Frank gaf me een hand en ging even naar buiten voor een fris neusje en een sigaret. Waar waren zijn gedachten? Bij Agnes, zijn lief? Heldendom is mooi, doch lastig. Inspirerende liedteksten maken is nog mooier, maar kan eigenlijk alleen in volstrekte eenzaamheid.
Voldaan thuis gekomen dacht ik weer aan Stef Bos: “Je bent nergens geweest. Als je niemand hebt gemist.” Op naar woensdagavond 18 maart waar in de Blauwe Kei te Veghel voor mij wederom een inspirerende avond wacht met Frank Boeijen, de Nachtegaal van Noviomagum.
S.F. Nar
