Frank Boeijen geeft zijn oeuvre glans in de theatertournee 2019

Een vurige renaissance van hoop en liefde

Muziek is een wezenlijk bestanddeel van mijn leven. Bijna even onmisbaar als de zuurstof die ik inadem. Omdat muziek mijn hoofd en hart voedt. Liedjes vormen een bedding voor alle denkbare gevoelens en gedachten. Bijvoorbeeld de liedjes die zanger/liedjesschrijver Frank Boeijen de voorbije 40 jaar heeft geschreven. Belangwekkende verhalen die verteld worden vanuit tokkelende gitaren. Ze zijn mijn metgezellen bij hoogte- en dieptepunten. De geboorte van mijn prachtige dochters. Het verlies van mijn moeder. Het te vroege afscheid van mijn dierbaarste vriend. De reis over het grillige pad van de liefde. Ontluisterende ontmoetingen dichtbij of in verre landen.

Sinds 1987 heb ik van elke Boeijen-tour een handvol concerten bijgewoond. Vaststelling anno 2019 in het Willem theater in Papendrecht: na vier decennia blijft de Nijmeegse liedjesschrijver wars van alle muzikale modes bijzonder relevant. Zijn muziek bezit de magische kracht om de tijd even stil te zetten. Zijn liedjes helpen met afstand te kijken naar het leven en mezelf. Daarom kan ik ook intens genieten van Frank Boeijen in een schouwburg: daar wordt de ruis en oppervlakkigheid van de altijd voortrazende en gemediatiseerde wereld buitengesloten en bestaat tweeënhalf uur lang alleen zijn universum van melodieën en woorden. Hij neemt je mee de diepte in.

Op z’n 61ste staat de zanger uiteraard fundamenteel anders in het leven dan pakweg in de jaren tachtig en negentig. Hij heeft zich als mens en muzikant met het verstrijken van de jaren steeds meer ontdaan van ballast. Alles draait nu om zijn verlangen naar schoonheid en zijn zoeken naar betekenis. Dat vertaalt zich in nagenoeg perfect uitgebalanceerde melodieën en gebalde, pure teksten. Uit de honderden liedjes en 28 albums die Boeijen heeft gecreëerd, brengt hij tijdens deze tour een zorgvuldige selectie van oud en nieuw werk samen. Verhalen over de ogenschijnlijk eenvoudige maar tegelijkertijd meest complexe aspecten van het leven. Het levert, mede dankzij uitgekiende nieuwe arrangementen, een contrastrijke en bijzonder verrassende voorstelling op. Neem bijvoorbeeld een epische klassieker als Gouden Bergen waarmee wordt geopend. Een lied dat de liefde, toch de voornaamste drijfveer in het leven, op een totaal andere manier uitdraagt dan het nieuwe breekbare wiegelied Zo Mooi Voor Mij aan het einde van het concert. Of hoe het old school Boeijen nummer Kontakt van een lieflijk liedje nu herboren is in een vonkende en knetterende powersong. De ballades Zeg Me Dat Het Niet Zo Is en De Verzoening, die de zanger voor het eerst in al die jaren echt een rauwe rand durft te geven die je als toeschouwer met verstomming slaat. Voeg daarbij delicatessen als het melodieuze De Beloning, het met soul geïnjecteerde Liefde & Moed, de muzikale lava-uitbarsting in Die Zelfbedachte Hemel en vintage Boeijen-repertoire als Vaderland en Donkerblauw, en het resultaat is een krachtige en hoopvolle muzikale reis.

De stem van Frank Boeijen is donkerder geworden, maar klinkt bovenal warm en zuiver. En de zanger omringt zich deze tournee met een superluxe band. Ton Snijders die met toetsen en piano een veelkleurige kathedraal van geluid bouwt. Gitarist Peter van Benthem die kiest voor eenvoud en zich dus niet verliest in virtuoos gesoleer maar dragende, weids uitdeinende lijntjes speelt die zich in de kern van een lied nestelen. Drummer Mark Stoop die met een meesterlijk wisselende intensiteit en een heerlijke Steve Gadd-achtige sound elk lied van een stuwend hart voorziet. Charles Nagtzaam die bas en contrabas energiek en nauwgezet gedoseerd laat spreken met de bevlogenheid en perfectie van Jaco Pastorius. En niet te vergeten, het verborgen vijfde bandlid: de zeer getalenteerde geluidsingenieur Frans Wajon. Hij is de dirigent in het Boeijen-universum die instrumenten en stem subtiel en met oor voor detail en dynamiek blend tot liedjes die trefzeker hart en ziel raken. Groots en meeslepend wanneer het moet, ingetogen muziekdoos-klein wanneer een song dat vraagt.

“Hou toch eens op met die onzin, Boeijen”, dat kreeg tiener Frank Boeijen in de jaren zeventig op de middelbare school van de leraar Nederlands te horen toen hij zijn eerste gedichten, het kiemende zaad van zijn songs, liet lezen. We mogen het anno 2019 een zegen noemen dat hij eigenwijs genoeg was om dat advies destijds straal te negeren.

Recensie: Bart Beckers.